Islahiyeli Depremden Kurtulan: “Çadır kentte olmadığımız için herhangi bir yardımdan yararlanamıyoruz.
Haber: EMRE SERCAN IKE – Kamera: DURSUN ALKAYA
Gaziantep’in İslahiye ilçesinde kurdukları çadırda yaşayan depremzede kadın, “15-16 çadırımız var. Çadırkentte olmadığımız için herhangi bir yardımdan yararlanamıyoruz. azı da orada, yani bazen sözlerle, göz yaşlarıyla bizi dışarı çıkartıyorlar, adalet bu, adalet bu, “Hiç de değil” dedi.
Kahramanmaraş depremlerinde harap olan Gaziantep’in İslahiye ilçesinde kendi imkanlarıyla kurdukları çadırda kalan depremzede, gelen yardımların eşit dağılmadığına dikkat çekerek, şunları söyledi:
“BURAYA TIR MALLARI GELİYOR AMA EŞİT DAĞILMIYOR”
“Kıtlık yaşıyoruz. Hayat durdu, dünya durdu, her şey durdu. Ölen öldü, kalanlar böyle yerlerde rezil oluyor. Allah yardım edenlerden razı olsun. Allah yardım edenlerden razı olsun. bizi düşün, bize dua et, bu mamayı binlerce kez yolla, hepsi yardımını gönderiyor ama bak biz hep yol kenarında oturuyoruz, orada bir araba var, bu tarafa bakıyor, ihtiyaçlar var burada , burada da çocuklar var.Mesela bir kısmını burada dağıtıp ihtiyaç sahiplerine eşit olarak verebilirler.Ama hayır bizim ihtiyacımız olması lazım.Oraya gidip dağıtmıyormuş gibi dağıtıyorlar. var.Halılı alana gidip dağıtıyorlar.Zaten orada bir bina var bütün yardımlar oraya tırla, tırla geliyor.Orada numara ile dağıtıyorlar.Çadırkent,içeri giriyoruz. numaran yok, kartın yok. ‘, yapmazlar. Mesela yağmur yağdı, her yer çamur, yatak ıslak, şilte ıslak, ‘Sana verdik’ gidiyoruz. Bize ne verdin? Hiç bir şey. Ancak, dünyanın her yerinden buraya kamyonlarla mal geliyor, ancak bunlar eşit olarak dağıtılmıyor. Neler oluyor? Kıyafetleri kirli, ben çocuğumu nasıl temizleyeceğimi bilmez miyim mesela? Yapacağım ama kıyafeti yok. Bak, az önce arkadaşıyla bir meyve suyu için tartıştı. Başka bir tane olmadığı için veremem. Çünkü bize gelmiyor, o yüzden verebilirim. Yardım yok, hiçbir şey, malzeme yok, tüp yok. Varsa bu tür ocaklarda yemek pişiririz. Bu günler geçer. Hiçbir şey eşit değil. Bir bayan olarak hijyene -söylemekten utanmıyorum- temizlik ürünlerine, iç çamaşırına, her şeye ihtiyacım var. Çocuklarıma, bana, eşime bakın.
“ÇADIR KENTTE OLMADIĞIMIZ İÇİN HİÇBİR YARDIMDAN FAYDALANAMIYORUZ”
Ölenlerimiz de var. Akrabalarımız hep kayboldu ama sevdiklerimiz bizi affetti çok şükür. İsyan etmiyorum ama bütün bu yardımlara hakkımız olduğunu düşünüyorum. Haklı mıyım? Hayırseverler varsa, yardım gönderecek olanlar varsa, kendim alacağım kadarını alırım. Gördüğüm, tanıdığım, yardıma ihtiyacı olan birçok kişi var. Onlara veriyorum, onlara yönlendiriyorum. Burada da yardım olması durumunda bırakmalarına izin vereceğim. Çadırlarda 15-16 çadırımız var. Çadır kentte olmadığımız için herhangi bir yardımdan yararlanamıyoruz. Gitsek bile, yani orada da birkaç kişi var, bu yüzden bazen ağızdan ağza ağlayarak bizi dışarı çıkarıyorlar. Bu adalet mi? Bu hiç de değil.”
